Riga
We worden al vroeg gewekt door enorme knallen. Klinkt niet als de geweerschoten die we de afgelopen dagen hebben gehoord, maar als zwaarder geschut. En dat start al om kwart over 5 in de ochtend en komt elk half uur weer terug tot aan het ontbijt aan toe. We dachten dat die militairen wel vrij zouden zijn op zaterdag, maar niets is minder waar. Later horen we dat men dat doet om paddenstoelenplukkers af te schrikken.
De reis naar Riga staat vandaag op het programma. Om 9.15 uur worden we door de campingeigenaar naar Adazi gebracht en daar stappen we voor 7 euro op de bus naar Riga. Nog goedkoper dus dan in Estland. Na 45 minuten hobbelen over de wegen en door de stad zijn we in het centrum en stappen we uit als we bij het Centraal Station zijn. We bezoeken eerst de markthal. Dit zijn 5 Zeppelin hangaars waar diverse producten in verhandeld worden en het is ook nog redelijk gesorteerd op soort waren.
In de hal met vishandelaren worden op sommige plekken de vissen zo uit een bak water gehaald en in ijs gelegd en zie je de kieuwen nog bewegen. Eet smakelijk!. We vinden het daar stinken en gaan snel een hal verder kijken. Ook buiten de markthal zijn er vreselijk veel stalletjes en kraampjes er is zelfs een hoek met allerlei Russische spullen, van rommel tot medailles, insignes en complete uniformen van Russische militairen.
We lopen buiten het oude stadscentrum om om vervolgens via het Onafhankelijkheidsmonument de oude binnenstad te bezoeken. We proberen nog een uitzichtspunt op een kerktoren te bezoeken, maar hier is een lift aangelegd, staan er dus lange rijen van mensen die dit ook willen en besluiten we verder te lopen.
De souvenierswinkeltjes zijn hier door de hele binnenstad verspreid. We bekijken ze vrijwel allemaal, want Jesper wil een trui van Riga/Letland hebben en dat is moeilijk te krijgen.
Uiteindelijk worden we tot 2 keer toe gewezen op een sportwinkel boven in een warenhuis. Daar gaan we dan nog kijken voordat we terug naar de camping gaan. Die hebben ook niets, maar weten nog een andere plek waar dit te krijgen zou kunnen zijn. Dat is het allerlaatste waar we gaan kijken, maar we zijn de winkel nog maar net uit of aan de overkant zien we een winkel waar je bedrukkingen op een sweater kunt zetten. Dat is een idee. Het personeel weet 1 sweater uit de kast te vissen in een kleine maat, maar Jesper past de trui en dat wordt hem dus.
Hij zoekt vervolgens een mooie bedrukking uit en binnen 5 minuten staan we met een prachtige Letland-trui weer buiten. Op naar de bus, want die komt om 16.10 uur. We hebben nog 10 minuten en haasten ons naar
de plek waar we zijn uitgestapt. Er is aan de andere kant van de weg alleen geen enkele bushalte waar iets van de nummers te vinden is, die we moeten hebben. Het is al 16.10 uur geweest en Ruud gaat eens kijken aan de kant waar we zijn uitgestapt. We vragen het ook op verschillende plaatsen, maar niemand kan ons helpen. Dan vragen we het 3 agenten en die verwijzen ons naar een 'internationaal' bus station nog een stuk verder lopen. Daar gaan we naar toe, maar dan komen we bij de plek waar we onze spurt over de markthal richting de halte waar we waren uitgestapt, begonnen zijn. Hmmmm. Net als we nog verder willen lopen, zien we de bus van 16.50 uur langsrijden. We rennen naar de eerste halte die we zien, zwaaien hard, maar kennelijk is dit geen halte van onze buslijn. We kijken de bus na en zien dat die inderdaad niet stopt bij de twee haltes waar we al hebben staan wachten en navragen, maar aan het einde van de straat waar we staan, linksaf slaat. We gaan erachter aan. Ook in die straat zijn vele bushaltes, maar nergens bordjes waar onze busnummers op staan. De tweede persoon die we hier aanschieten, geeft duidelijk aan dat aan het begin van de straat, tegenover de Subway, de eerste bushalte is na het startpunt van onze bus. Hoera!!! We lopen weer terug naar de Subway. Hier zijn ook drie haltes en we blijven in het midden staan. Dan, rond 17.30 uur, komt er een bus de bocht om rijden en die moeten we hebben. Die stopt helemaal vooraan in de straat, dus we moeten ook nog een sprintje trekken om in te kunnen stappen voordat de bus weer wegrijdt, maar het is gelukt. De opluchting is groot.
Dan onstaat het volgende probleem: we moeten de campingeigenaar bellen als we in de bus zitten, zodat hij ons weer kan komen ophalen in Adazi. Ruud's telefoon is vrijwel leeg, die van Paul ook en die van Jesper ook. We hebben nog net op tijd het telefoonnummer van de telefoon van Ruud kunnen halen en toen viel die uit.
Liske probeert de man te bellen, maar na 1 tik is de oproep beëindigd. Liske blijkt niet internationaal te kunnen bellen met de simkaart en Krista ook niet. Dan blijkt dat de telefoon van Jesper nog een paar procent vol is. En gelukkig kan hij wel internationaal bellen, maar zijn beltegoed is bijna op, geeft de telefoon eerst aan als we het nummer intoetsen. Als dat maar goed gaat....... Het lukt. We krijgen de campingeigenaar aan de lijn, die weet genoeg en komt naar Adazi. Als we in Adazi zijn uitgestapt komt de vader van de campingeigenaar ons ophalen en zijn we op de terugreis veel minder spraakzaam, want deze man spreekt niet zoveel Engels als zijn zoon.
We passeren nog wel een legerkonvooi uit Canada als we weer naar de camping onderweg zijn en hebben in de paar dagen dat we hier zijn militairen uit Italië, Slovenië, Polen, Rusland en Canada gezien.
Morgen reizen we verder, maar nog niet naar Litouwen. We gaan morgen de mooiste camping van Letland bezoeken (volgens een medekampeerder) in het Gauja National Park en nemen dan 1 dagje minder voor Litouwen.
