Montenegro
Nu is het mijn (Ruud) beurt om eens wat te vertellen. We trekken vandaag nog een stukje verder naar het zuiden. We rijden langs de kust en zullen Kroatië verlaten en naar Montenegro rijden. De grens met Montenegro is niet zomaar over te steken. Gerucht ging dat je er enkele uren over zou doen om aan de andere kant van de grens te geraken, maar dat zal meevallen. Hoewel het een korte reis zou zijn (slechts 130 kilometer) zegt de navigatie dat we daar tamelijk lang over gaan doen. Dat blijkt ook wel te kloppen. De gemiddelde snelheid ligt erg laag, maar als we eenmaal bij de grens zijn, is er sprake van een korte rij. Maar dat schuift toch langzaam op …..
Uiteindelijk zijn we na een klein uur de grens gepasseerd. Enigszins verbaasd constateren we dat er een tweede grenscontrole is binnen een kilometer. Hier worden opnieuw de papieren gecontroleerd en hebben we zowaar een stempel in ons paspoort gekregen! Gelukkig gaat dit wel een stuk sneller en kunnen we na een kwartier weer verder. We zijn nu echt in Montenegro. Net in het land valt het ons op dat auto’s die bij ons nauwelijks nog rondrijden, hier nog volop in bedrijf zijn. We zien heel wat Golfjes, oude busjes en wie niet (meer) weet hoe een Zastava Yugo er uit ziet; hier zijn ze op elke straathoek nog te vinden.
Een ander ding dat opvalt in dit land is de rijstijl van de lokale bevolking. Als er een gaatje is wordt deze zeker benut en is die er niet, dan creëren ze hem wel. Al toeterend naar elkaar baant men een weg door de massa. Eigenlijk is het rijden door Montenegro vooral filerijden. We besluiten ons aan te passen en terug-claxonnerend onze plek op de weg te veroveren/te verdedigen. Af en toe wel wat ruimte gevend, maar mafklappers die in de file kost wat kost enkele plaatsen willen winnen krijgen van ons ook geen gelegenheid. Uiteindelijk doen we nog boodschappen bij de plaatselijke Franca en komen we aan het einde van de middag zonder problemen aan op de camping net voorbij Petrovac. Deze is al aardig vol maar er is nog een plekje voor ons. De toegang is erg krap. We voelen ons enigszins bezwaard om de camper daar neer te zetten, het is een miniplek en de camper staat zo dicht bij de buren, dat deze de komende dagen geen zonlicht zien. Ondertussen worden ook de overige lege plekken op het veldje nog gevuld. Ben benieuwd of we hier nog wegkomen, de manoeuvreerruimte is minimaal. De jongens lopen nog even naar de zee om te zwemmen. Dan nog even eten koken en de rest van de avond doen we het rustig aan. Het is gelukkig inmiddels weer wat afgekoeld.
