Kilometers zijn geen mijlen
We blijven ook in Pitlochry twee nachten, want vandaag staat er ook een dagvullend programma in de reisplanning. We gaan een wandeling maken van 13 kilometer door de kloof van Killiecrankie. Een aanrader volgens de Schotlandgids die we hebben meegenomen.
Startpunt is het Visitor’s centre in Killiecrankie. De dame achter de kassa laat ons een kaartje met de wandelroutes in de buurt zien, maar als we vertellen welke route we willen lopen, raadt ze ons dat af omdat we dan een flink stuk niet over een voetpad moeten lopen, maar langs de weg en dat is erg gevaarlijk. Daar schrikt ons niet af. Als een wandelroute langs de weg gaat, dan moet dat toch te doen zijn.
We gaan vol goede moed op weg. Als we nog maar een uurtje op weg zijn, schiet de pijn in Jesper’s knie. Hij heeft hier de laatste tijd vaker last van, maar als we een poosje rustig aan doen, dan gaat het wel weer. We houden een lunchpauze aan het water waar we de hele route langs lopen. Als we volgens de kaart halverwege zijn hebben we al zo’n 9 kilometer afgelegd, dus hoe deze route maar 13 kilometer kan zijn, daar begrijpen we niets van.
Op dat moment begint ook de knie van Liske op te spelen en gaan we volgens Paul met één klein kind, een halve bejaarde en een gehandicapte aan de terugtocht beginnen, langs de weg i.p.v. een voetpad. We hebben het geweten hoor: we konden overal met zijn 5-ven naast elkaar lopen en zijn op het hele stuk (was best een eindje) nog geen 5 auto’s tegengekomen.
De wandeltocht was prachtig, maar was geen 13 kilometer, maar 13 mijl. We hebben ruim 19 kilometer afgelegd en er 5 uur over gedaan. Zeer moe en nog net op tijd om voor sluitingstijd nog wat in het winkeltje te kopen zijn we via de supermarkt naar de camping gereden. Daar hebben we genoten van een heerlijke BBQ. Die hebben we wel verdiend.
