Het liep even wat anders
Het vroege vertrek liep even iets anders. Na half 9 werden de eerste kamperbewoners wakker. De nacht was erg fris, maar in de ochtend betekende dit een strak blauwe lucht met een zonnetje. De korte broeken zijn weer tevoorschijn gehaald, alles wat nog verder moest drogen is naar buiten gesleept en de ontbijttafel is gedekt. Na het eten snel alles weer inladen, opruimen en naar de benzinepomp naast de camping. We staan naast pomp nummer 3 en hebben de creditcard nodig. Waar is de portemonnee met alle pasjes? Snel zoeken, maar we vinden niets. We blokkeren de pomp al een paar minuten en besluiten terug te rijden naar ons kampeerplekje. Daar ligt niets en de paniek begint toe te slaan. Alles wordt overhoop gehaald en doorzocht, de campingeigenaresse wordt op de hoogte gebracht, iedereen zoekt mee bij de keuken, toiletten, de minigolf baan. Als Liske ook in de keuken gaat kijken, staan daar nog onze koekenpan en pannenkoekpan op het fornuis, keurig schoon, maar een portemonnee is nergens. We willen gaan nadenken over 'wat nu' en dan weten we het ineens. Los van elkaar komen we allemaal op hetzelfde moment tot dezelfde conclusie. Ruud had gisteravond behalve een dikke trui ook een jas aan en inderdaad blijkt het verloren voorwerp in de binnenzak van Ruud's jas te zitten. Hoera! We kunnen gaan tanken en vertrekken richting Trondheim, maar helaas is het al bijna 11 uur.
Onderweg doen we boodschappen en komen we voor het eerst een big 'M' tegen. We schuiven wat royaal gezouten friet naar binnen en kunnen dan in de avond brood eten tijdens het rijden, want het zal wel laat worden als we ook naar Trondheim gaan.
Ondanks het relatief bescheiden aantal te rijden kilometers, zijn we toch lang onderweg. Met een gemiddelde snelheid van 70 km per uur schiet het ook niet erg op en uiteraard moet er ook af en toe worden gepauzeerd. Toch is het rijden in zo'n camper geen straf. Ik zou best mijn vrachtautorijbewijs willen hebben, maar om dat alleen voor de lol te gaan halen, gaat wat ver. Dit is dan toch wat er het dichtste bijkomt, in mijn beleving dan. De echte chauffeurs vinden het natuurlijk helemaal niets. Toch voel ik me heel wat en zing vrolijk het gehele repertoire van Henk Wijngaard (voor zover mij bekend) achter het stuur van mijn "truck".
In het centrum van Trondheim is het lastig parkeren, uiteindelijk vinden we een plekje, maar bij navraag blijkt dat we daar niet mogen staan. We zoeken verder, voor de zekerheid checken we bij een passant of zij denkt dat we daar mogen parkeren. Twijfel alom, maar we wagen het er maar op. We wandelen wat door het centrum van Trondheim en wanneer we teurgkomen bij de auto blijkt deze er nog te staan en vinden we ook niets onder de ruitenwisser. We rijden weer door naar de volgende camping.
