Een regenbuitje
Vandaag gaan we de bus in Bosnië uit proberen om in Mostar te komen. Die gaat om 11 uur en we moeten nog ons best doen om dat te halen. Vannacht is er een beetje regen gevallen, maar aangezien we dat eigenlijk nog niet meegemaakt hebben deze vakantie hebben we een onrustige nacht. Rond 2 uur regent het, dus de dakramen moeten dicht en alles wat buiten staat moet naar binnen. Later die nacht heeft Ruud last van een oog en Liske kramp in haar kuit en om 4.50 uur komt er opnieuw lawaai uit de moskee, dus om de haverklap zijn we weer wakker om uiteindelijk tot 9 uur of nog later uit te slapen.
Als we bijna klaar zijn met het ontbijt, gaat het ook zachtjes spetteren, maar als we vertrekken, is het weer droog, dus voor de zekerheid nemen we 1 paraplu mee. De wifi is hier slecht, het lukt dan ook niet om het weerbericht uitgebreid te volgen.
Als we in Mostar zijn uitgestapt, vragen we de weg naar de bushalte voor de terugreis, omdat er maar zeer beperkt bussen rijden tussen Mostar en Blagaj. We gaan op zoek naar de bushalte, zodat we weten hoe laat de bus terug gaat en waar we moeten zijn, maar kunnen het niet vinden. Ondertussen lopen we richting de beroemde (oude) brug in Mostar door kleine steegjes met heel veel toeristenwinkeltjes. Elke 15 minuten gaat het weer regenen en alle toeristen proberen te schuilen onder parasols en afdakjes, dus we gaan niet hard. Op geen enkele manier is ook meer te ontdekken dat de oude brug een scheiding vormt tussen de Islamieten en de Christenen. Het is echter wel zeer mooi om een keer gezien te hebben. Als we tussen de middag een hamburger met friet gaan eten en weer naar buiten willen om verder te lopen, barst de bui los! We schuilen nog even bij de hamburgertent onder de luifel, maar staan tegenover een overdekte marktplaats en rennen daar naar toe om te wachten tot het weer droog is. Het is echt noodweer met enorme hoosbuien en onweer en het schuilen duurt best wel lang. Ook weten we nog steeds niet waar de bushalte is, dus we besluiten om met een taxi naar Blagaj terug te gaan als het wat droger wordt. Als we denken dat het weer wat minder hard regent, rennen we van luifel naar luifel naar een taxistandplaats. Alle taxi’s die we onderweg tegenkomen, zitten al vol en als we bij de taxistandplaats zijn, zijn er ook nog 2 dames voor ons die een taxi zoeken. Ondertussen regent het weer flink hard.
We hebben nog een paar minuten gewacht tot er een lege taxi aankwam en we mochten met zijn allen in ons natte pak mee: 1 voorin en 4 achterin. We reden door diepe plassen, waardoor het water opspatte tot ver boven de taxi en de chauffeur zigzagde van links naar rechts tussen het verkeer door en zelfs ging inhalen en af en toe toeterde hij dan weer vriendelijk naar andere weggebruikers.
Kosten 22 Bosnische Marken (ongeveer 11 euro) en we stonden vlakbij de camping (een enkele reis met de bus kostte 10,50 Bosnische Marken). Pfff. Wat waren we blij dat we weer terug waren. Eerst maar eens de tijd genomen om droge kleren aan te trekken en daarna kon er toch nog wat van de F1-wedstrijd gezien worden.
Daarna was het weer droog buiten, konden we buiten zitten en eten en zijn Ruud, Liske en Paul er na het eten nog op uitgegaan om de top attractie van Blagaj te gaan zoeken. Op het plaatje zag je een huisje boven de beek waar wij ook aan kamperen. Het bleek super commercieel te zijn, veel souvenirwinkeltjes en je moest er 2,5 euro toegang betalen, maar wij hadden alleen een betaalpas bij ons en daar konden we niet mee betalen. We mochten toch naar binnen, hebben een kwartiertje rond gelopen en zijn weer teruggegaan naar de camping. Het was een religieuze plaats, waar ook een gebedshuis was, waar je schoenen uit moest en passende kleding aan kreeg als je naar binnen wilde (vrouwen in lang gewaad, mannen een broek tot beneden de knie). Het zag er in ieder geval idyllisch uit allemaal.
